Supposed to be...

Woensdag 14 oktober 2015
Tja, daar zit ik dan in een overvolle bus. Op weg naar Cluj-Napoca. En toch wel een beetje met een verdrietig gevoel. Ik heb de meiden en de jongens, Sighisoara en de organisatie achter me gelaten. Ik ben op weg naar huis.

De beslissing is vorige week tot stand gekomen. Vanaf dag 1/2 ging het al niet lekker. Ik kon me draai niet vinden en vond het verschrikkelijk. Maar goed, het zal wel wennen dacht ik. Maar dat gevoel is niet weg gegaan. Ik heb heel veel gesprekken gevoerd met het thuisfront, met me lieve vriendinnetjes en met de meiden in huis en daaruit heb ik besloten om te stoppen met het project.

Naast het feit dat ik me niet thuis voelde en dat het niet goed met me ging, was het project ook niet helemaal wat ik had verwacht. Dat hielp dus ook niet mee.

Nadat ik mijn beslissing had genomen is alles in gang gezet en afgelopen maandag kreeg ik te horen dat ik een ticket naar huis kon boeken. Morgen vlieg ik vanaf Cluj-Napoca weer terug naar Nederland.

De afgelopen dagen heb ik nog genoten van de tijd die met de meiden en jongens nog over had. Gister avond hebben we nog een 'Goodbye beer' gehaald. Het was pittig gezellig moet ik toegeven. Daarom heb vannacht ook maar 5 uurtjes geslapen. Hihi..

Heb ik spijt van mijn keuze? Nee. Natuuurlijk had ik afgelopen paar dagen momenten zoals het uiteten en wat drinken waarvan ik dacht dat het wel beter zou gaan. Maar als snel begon ik me dan te realiseren dat ik me niet aan die etentjes, die maar een paar keer gaan plaats vinden, kan vastpalmen als ik de rest van de tijd niet lekker in me vel zit.

Misschien zullen jullie nu wel denken, de beslissing is te snel geweest of je heb te snel opgegeven. Ik heb ook het idee dat ik gefaald heb. Maar met alle support van me lieve familie en vriendinnen weet ik dat dit voor mij de beste beslissing is geweest. En wie doet het mij na, en wie neemt überhaupt deze ervaring nog van mij af? Ik ben trots op mezelf dat ik de stap heb genomen ondanks dat ik het niet af heb kunnen maken en na 2 weken al thuis ben.

Ik zal de meiden en de jongens en de gezelligheid onderling missen maar we hebben afgesproken dat we elke maand gaan skypen en dat we in contact blijven!

Lieve familie en vrienden, bedankt voor het helpen en voor de support! En lieve volgers, bedankt voor het lezen van de paar blogs en voor het volgen van mijn avontuur!

Dikke kus Michelle

P.s. zonet hebben jullie het verhaal gelezen wat ik gister in de bus heb geschreven. Inmiddels ben ik heerlijk thuis! Gister heb ik nog wel even een klein beetje een twijfel gehad maar toen ik vanochtend het vliegtuig in stapte en dat we de lucht in gingen, had ik een smile van oor tot oor: ik ga maar huis! Dat fijne gevoel is ook niet meer weg gegaan en ik ben blij om thuis op de bank te zitten! Nogmaals bedankt voor het volgen van mijn blogs, ondanks dat het er maar een paar waren..

Trainingsweek, Sibiu & films.

Bună seara, 

Weer even een kort berichtje vanuit Roemenië.

Nadat ik vorige week maandag een blog heb geschreven, zijn dinsdag de trainingsdagen begonnen. We hebben in de ochtend training gehad over wat Erasmus allemaal is en wat het allemaal inhoud, we hebben een ochtend training gehad over teambuilding en een trainingsochtend over non-formal education. In de middagen hadden we trainingen van onze coach. Hij heeft de trainingen gegeven over hoe mensen denken, over emotionele dingen ect. Het waren best wel zware trainingen, die lang duurde. We begonnen rond 11 uur en waren meestal pas 7 uur klaar. Dan moesten we nog eten koken en aangezien we vorige week nog wat cultuur avonden overhadden, aten we meestal ook wel laat.. Maar al het eten heeft me heerlijk gesmaakt!

Zaterdag zijn we naar Sibiu gegaan. Dat ligt ongeveer 90 kilometer verderop. We wilden eerst naar Brasov, iets verder dan Sibiu, maar de unarrival training die er komen gaat, vind waarschijnlijk al plaats in Brasov en dat is 5 dagen. Vandaar dat we ergens anders heen zijn gegaan. Vroeg met de bus want het openbaar vervoer, dus de bus en trein enzo, is heel slecht hier. Helemaal de trein. Je kan beter de bus pakken, is goedkoper en je bent er veel eerder. Dus om half 9 zaten we met 8 man met een slaperig gezicht in de bus, op weg naar Sibiu. Na een reis van 2 uur en een hele vervelende man die alleen maar tegen ons bleef lullen en duidelijk aanwezig wilde zijn op alle gebieden, waren we aangekomen. Ik moet zeggen, het is een hele grote stad maar er is weinig te doen. Misschien als er een guide of zoiets bij is, die je meer van de stad kan vertellen en meer kan laten zien, zal het wat aantrekkelijker zijn. Maar die hadden wij niet haha, ja onze eigen guide, het toeristen kantoor haha.

We hebben dus maar wat monumenten en belangrijke punten bezocht en bekeken, die op de borden stonden. Verder hebben we wat rondjes gelopen en uiteindelijk van het toeristen kantoor navraag gedaan wat leuks is om nog te doen. Op aanraden van de mevrouw zijn we naar de dierentuin geweest en daarna naar het naast gelegen museum met allemaal oude huisjes en werktuigen. De dierentuin viel nog best wel tegen, het was klein en de dieren zagen er slecht uit.. Dus met goede hoop zijn we naar het museum gelopen. Maar god, wat was dat saai. Op zich is het leuk om het eventjes te zien en er waren ook echt mooie dingen te zien maar na een klein dorpje heb je het wel gezien en heb je geen zin om nog is uren rond gelopen.

Na wat overleg hadden we daarom ook besloten om maar de bus terug te pakken om half 6 i.p.v de trein om 7 uur of om 10 uur. Na weer een reis van 2 uur, waarbij iedereen bijna lag te slapen van vermoeidheid, waren we weer thuis. Om toen de dag maar leuk en goed af te sluiten hadden we toch maar besloten om uit eten te gaan. Heel eerlijk, ik heb bij het uit eten echt genoten van de gezelligheid! Daarna zijn we ook allemaal wel gelijk naar bed gegaan vanwege de vermoeidheid.




Zondag was een rustige dag. Iedereen heeft zijn eigen ding gedaan. Ik heb bijvoorbeeld veel films gekeken en lekker geskyped. Uiteindelijk zijn Jana en ik in de namiddag nog even naar de supermarkt Kaufland gegaan, ongeveer 15 minuutjes lopen. Toch even lekker eruit geweest. En om het nog steeds een makkelijke zondag te laten, hebben we pizza gehaald haha! Bij thuis komst gingen de andere meiden een film kijken, dus toen konden we dat niet voorbij laten gaan en zijn we lekker mee gaan kijken. Daarna hadden we gegeten en ben ik lekker naar bed gegaan. De andere zijn allemaal nog een biertje gaan halen.

Vandaag hadden we weer een soort van trainingsdag. Morgen gaan we in de ochtend beginnen met de voorbereidingen van het werk.

Het is weer een lange blog geworden, maar wie het anders verwacht bij mij... Oeps haha.
Slaaplekker vanavond.

Ciao!

Eerste paar dagen!

Lieve allemaal,

Het eerste berichtje uit Roemenië.

Ten eerste even over de reis hier naar toe. Ik zal je vertellen, het is tot aan het vliegveld in Cluj-Napoca goed gegaan maar daarna werd het steeds minder haha. Toen we het vliegveld uitliepen en opzoek naar de bus gingen, werd het al lastiger. Veel Roemenen spreken geen Engels dus de bus kaartjes kopen om naar het busstation te gaan was ook al lachen. In de bus wisten we niet precies waar we in moesten stappen dus toch maar mensen aangesproken. Uiteindelijk uitgestapt, opzoek naar het busstation. Dit gingen wij aan mensen vragen, maarja je raadt het al, niemand snapte ons. Één mevrouw verstond ons niet maar door te zeggen Fany AutoGara (de naam van het busstation) begreep ze ons beter en liep helemaal met ons mee. Ik zal je gelijk vertellen, de stoepen lagen allemaal open, dus echt handig met een koffer van bijna 30 kilo en nog een trolley is dat niet heel handig.. Eindelijk na een heeeeeel stuk lopen waren we er, waren er geen kaartjes meer voor de bus naar Sighisoara.... Daar sta je dan met al je spullen. En nog eens allebei zonder beltegoed en nummers van de organisatie. Gelukkig was er iemand zo lief om zijn telefoon uit te lenen zodat ik me moeder even kon bellen voor beltegoed en voor het nummer van mijn organisatie. Dus toen mijn organisatie een smsje gestuurd en uitgelegd. Ik dacht alleen maar bij bezelf; 'ik wil nu al weer naar huis, ik ben het nu al zat'. En Jana bleef gelukkig heel rustig. Er waren wel allemaal mensen ons aan het helpen zoeken voor een oplossing, bijv. met de trein ofzo. Toen ik even later weer ging vragen voor kaartjes waren er gelukkig twee vrij gekomen. Vanaf dat moment ging het weer redelijk goed. Na een busreis van 3 uur waren we eindelijk aangekomen! We zijn opgehaald en daarna naar het huis gegaan. Toen ik het huis van binnen zag, dacht ik weer: 'Ik wil naar huis'.

Tja het huis, we slapen met z'n drieën op een kamer, dat is nog oke want naast ons slapen er 6 meiden op een kamer.. De badkamer is er primitief, de keuken is vrij klein en we hebben NOG niet een woonkamer maar ze beloven dat nog te maken! Verder doet alleen de douche in onze flat/appartement het en de twee andere appartementen, voor de 'November lichting' zijn nog lang niet klaar. Daar moet zelfs nog een hele badkamer in gemaakt worden. We hebben ook nog nergens warm water behalve in onze douche, maar de kachels doen het ook nog niet. Dat wordt deze week gemaakt. Thankgod! Het is namelijk heel koud in huis. En dat valt buiten wel mee dus dat is niet heel erg fijn..

Maargoed, vrijdag hebben we vrij weinig gedaan. Een beetje onze spullen opgeruimd, wat boodschappen gedaan. 'S avonds hadden we een welkom etentje met de mensen van de organisatie. Opzich was dat best wel gezellig.

Zaterdag hebben een rondleiding van één van de begeleiders gehad door de stad. Ze heeft ons speciale plekken laten zien, we zijn in de slaapkamer van dracula geweest, jaa daar moet je ook een keer geweest zijn haha... Verder zijn we twee mannen tegen gekomen die in alle talen welkom in Sighisoara kunnen zeggen. Helaas heb ik dat niet gefilmd haha. Ik moet wel zeggen, de stad is klein maar eerlijk gezegd wel heel mooi! Er zijn niet echt leuke winkels ofzo. Na de rondleiding hadden we een Spaanse/Italiaanse avond. Er zijn twee meiden van Italië en tot vanavond nog één uit Spanje. De andere komt vannacht aan. We hadden pas om 8 uur gegeten. Voor hun is dat normaal maar voor ons natuurlijk niet. Na het eten zijn de andere meiden uitgegaan en ben ik gaan slapen.


Gister hadden we weer wat boodschapjes gedaan. De supermarkt zit om de hoek en omdat we nu nog niks doen, doen we elke dag een paar boodschapjes. In de namiddag hadden we de opening van het jeugdcentrum. Het was wel grappig om daar bij te zijn, maar we begrepen er allemaal helemaal niks van. Na de opening hadden we besloten dat de twee meiden uit Estland typisch Estlands eten zouden maken. Ik moet eerlijk zeggen, het was best lekker! De meiden gingen film kijken maar ik ben toen naar bed gegaan. Ik was helemaal gesloopt.


Vandaag hadden we om 1 uur met Ada afgesproken, zij is de coördinator van het project. We hebben samen met de vrijwilligers van een ander project, die er inmiddels al ruim 8 maanden zitten, kennis gemaakt en gesprekken gevoerd. Het was wel leuk om hun verhalen ook te horen. Daarna hebben we het gehad over het programma voor de rest van de week. We hebben daarna nog even een borrel gedronken bij een pub en zijn daarna naar huis gegaan om te koken want vanavond was het onze avond, Nederlandse avond! We hebben heerlijke spinazie stampot gemaakt met vissticks. Gelukkig vond iedereen het lekker! Vanavond  gaan we als het goed is weer een film kijken.

Morgen moeten we om 11 uur bij het jeugdcentrum zijn en gaan we het hebben over de taken die we kunnen krijgen en nog meer informatie. Ik ben benieuwd naar deze week maar ook naar het werk dat ik ga doen!

We moeten trouwens wel snel Roemeens gaan leren, want bijna niemand kan hier Engels,... dus dat is wel een issue. Maar dat gaat wel goed komen denk ik!

Ik zal snel weer wat laten weten!

La revedére (Tot ziensssssss!)

Liefs Michelle

Here we go!

Goedemorgen!

Nog even een klein berichtje voordat ik vanmiddag het vliegtuig instap. Want ja, vandaag gaat mijn avontuur van ruim 7 maanden echt beginnen! I can't wait anymoreee!

Gister was het natuurlijk weer een drama met me koffer inpakken maar ik heb geluk

dat ik toch maar een extra grote koffer heb aangeschaft en extra gewicht mee mag!

Over ongeveer 20 minuten gaan we rijden en om half 3 vlieg ik!

Ik zeg tot over 7 maanden !

Liefs van mij!

Opweg naar een nieuw avontuur!

Hoihoi,

Daar is een nieuwe blog, met een nieuw avontuur! Want ik ga binnenkort voor 7 maanden naar Roemenië. En dat is niet zonder slag of stoot gegaan.

Nadat ik vorig jaar terug ben gekomen uit Finland, wilde ik heel graag terug. Samen met mijn oude stagebegeleidster uit Finland hebben we naar de opties gekeken. In Finland maar ook hier in Nederland. Helaas had Finland geen subsidie potje voor dit soort activiteiten en kon de gemeente mij ook geen contract aanbieden als onderwijsassistente. In Nederland is er wel een potje voor vrijwilligers projecten, die via het EVS (European Voluntary Service) lopen. Maar geen potje om op eigen houtje iets te gaan doen, zoals ik wil.

Zo ben ik me gaan verdiepen in het EVS. Helaas kon ik niet terug naar de basisschool in Finland omdat die geen accreditatie heeft. Daarom ben ik verder gaan zoeken. Inmiddels had ik me ingeschreven bij een stichting die je hierbij begeleidt. Na een kennismakingsgesprek ben ik gaan solliciteren bij Finse organisaties, die je in de database kan vinden. Uiteindelijk respons gehad en na telefoontjes en mailtjes verder (even simpel gezegd haha), is dan eindelijk, voor de deadline, mijn subsidie aanvraag ingediend bij het Finse agentschap. Nu afwachten want het kan drie maanden duren voordat je wat hoort. Zelf had ik natuurlijk al allemaal plannen gemaakt voor mijn reis naar Finland. Ik was bij wijze van spreken al klaar om te gaan...

Maar toen kwam het verlossende mailtje, mijn subsidie aanvraag was afgekeurd. En ik moet eerlijk zeggen, ik was daar behoorlijk ziek van. Ineens vielen al mijn ideeën weg. Oke, ik moet niet gelijk van het positieve uitgaan, dat is fout geweest. Maar alsnog, het was heel erg balen op dat moment!

Toen had ik verschillende opties, Vanuit die opties ben ik verder gegaan met een project in Polen en later kwam er een project bij in Roemenië. Dat had ik van een andere vrijwilligster gehoord op de trainingsdag.

Toen met mijn mentor afgesproken om voor allebei de projecten te gaan en uiteindelijk zelf te kiezen wat het zou worden. Dit hing voor mezelf namelijk aan een aantal dingen af.

Eenmaal weer een aantal weken verder, zelf was ik inmiddels heerlijk op vakantie, toch besloten om alleen voor het project in Roemenië te gaan.

Ondanks dat ik het zou horen als ik een belangrijke mailtje zou krijgen, controleerde ik geregeld mijn  mail. Ik kan soms zo ongeduldig zijn haha. Naast al het gecheck en spanning heb ik wel een super vakantie gehad hoor :)! Lekker niks doen en bruin worden, niks beter dan dat!

Maar daar kwam het mailtje waarop ik zat te wachten, de avond voordat we naar huis gingen. Ik ga in oktober met twee andere meiden starten in Roemenië. EINDELIJK!!

Het project heeft ook met kinderen/jongeren te maken en het gaat dan om het organiseren van activiteiten en workshops. Ik heb er zoveel zin in!

Binnenkort de laatste dingentjes regelen en dan snel die kant op!

Het is weer een lange blog geworden om maar één simpel dingetje te zeggen, maar dat kan niet anders bij mij haha!

Ik zeg tot de volgende blog en slaaplekker zometeen!

Liefs xxx